Lato :)

 

Jak stół bie­siad­ny żeń­com po­da­ny
Zie­mia w przeded­niu wiel­kie­go żni­wa,
Zło­tą sym­fo­nię sion­ce do­gry­wa,
Strun mu ty­sią­cem roz­chwia­ne lany,

Wian zbóż, sza­fi­rem cha­brów dzier­ga­ny,
Zwi­chrzo­nych kło­sów zło­ci­sta grzy­wa,
Stru­ną mu miod­na hre­cza­na niwa,
Mle­czy go­ści­niec skrzy­dłem psz­czół tka­ny.

A po ugo­rach sto­ją dzie­wan­ny,
Ci­cho wpa­trzo­ne w szmat nie­ba siny.
Niby ka­płan­ka bia­łej Ma­rzan­ny,

Kwia­tem wy­ro­słe z gru­zów gon­ty­ny,
W pieśń za­słu­cha­ne ona przed­wiecz­ną -
Po­lną i zboż­ną - kwiet­ną - sło­necz­ną... 

 

 

 

 

 

 

 

* Kazimiera Zawistowska-Lato